Stagedagboek 4

Hier zie je de ingang van mijn stageplaats waar ik twee weken in de grootkeuken heb gewerkt. Het was een leuke ervaring, maar het is zeker niets voor mij om als job te doen. Dit is omdat ik meer de sociale/creatieve richting wil uit gaan. Het personeel was zeer vriendelijk, maar de bewoners waren de beste. 

Stagedagboek 3

Het adres van mijn stage is Langerheide 7, 3150 Haacht. Hier zie je de afstand tussen mijn thuis en mijn stage plaats. Ik ging er elke dag met mijn auto naartoe, dit duurde ongeveer 7 minuten. 

Als je er met de auto naartoe gaat is er genoeg parking voorzien. Met het openbaar vervoer lukt het ook goed hiervoor neem je de bus 284 Mechelen. Maar hier moet je wel nog rekenen dat je een klein stukje moet stappen. 

Qua ligging is het rusthuis goed gelegen, niet ver van het centrum (Haacht). En ook ligt het rusthuis in een rustige straat wat het uitzicht van de bewoners aangenaam maakt. 

Stagedagboek 2

IK KOOK

                                                                                     Ik werk in een grootkeuken. Hier boven zie je een deel van de keuken. Hier werk ik samen met Bjorn en Julia, Julia is een van de stichters van het rusthuis zoals ook mijn stagementor. Mijn taak hier bestaan uit het klaarmaken van het ontbijt, klaarzetten van de eetzaal, bereiden van de soep, versnijden van de aardappelen en groenten, frietjes bakken als ook de keuken opkuisen en zorgen voor het avondeten.

Stagedagboek 1

Ik doe mijn stage in een rusthuis, namelijk Langerheide in Haacht. Er zijn 68 bewoners die er verblijven omdat ze niet meer in staat zijn om alleen te wonen. Mijn taak bestaat vooral uit het zorgen voor het eten in het rusthuis. 

(Het rusthuis waar ik stage doe heeft geen logo, daarom heb ik een algemene afbeelding genomen.)

Het graf

De man in het trainingspak bleef staan en staarde hem aan met een kwade blik . Tom’s hart bontste in zijn keel. En opnieuw stelde hij de vraag ‘Wie bent u? Wat wilt u van mij?’ Na een minuut stilte deed de man een zaklamp aan. Tom riep ‘He wat doe je, je verblind me!’ Zijn woorden waren nog maar pas uitgesproken toen iemand hem langst achteren beet greep en hem in het graf duwde. ‘Jij bent een moordenaar jij’ zei de man. ‘Jij hebt mijn kind vermoord! Een half jaar geleden toen je op een avond met een vriendin in een auto naar huis reed. Je snelheid was hoger dan maximum toegelaten, je reed haar aan en pleegde vluchtmisdrijf! Dat was mijn vriendin met ons ongeboren kindje! 

Nooit heeft de politie je te pakken gekregen, maar ik weet zeker dat jij het bent ! Door jou zit mijn vriendin in een psychiatrische instelling, en ben ik mijn kind kwijt! Ik beloof je dat dit je nog lang zal bij blijven!’ Zei de man met een kwade stem. Hij nam de schop en begon het graf toe te leggen. Tom riep nog ‘He ik ken je vriendin helemaal niet! Stop! Stop!’ Maar de man had er geen oren naar en bleef verder doen tot het graf helemaal toe was. De volgende ochtend toen de grafdelver kwam nakijken of alles in orde was voor de begrafenis van Meneer Van Roos schrok hij zich een ongeluk toen hij zag dat het graf toe lag. Hij belde meteen naar zijn collega’s en samen onderzochten zij het graf. Het lijkt van Tom werd gevonden en iedereen was aangedaan en stelde zich vragen bij zijn dood. Maar de moordenaar van Tom werd nooit gevonden. 

Studenten porren scholieren aan

Een aantal studenten van het 5de semester van de KHLeuven helpt leerlingen van twee scholen in Leuven, namelijk het Miniemen instituut en het KA Redingenhof. Ze helpen de leerlingen met het maken van hun eindwerk. Zo komen ze elke dinsdag naar onze school om bijvoorbeeld hun zinsbouw aan te passen van hun tekst of al hun vragen te beantwoorden. Het project is vooral bedoeld voor jongeren uit kansengroepen om deze meer kansen te geven om naar het hogere ondewijs door te stromen. De reacties op dit project zijn positief maar of het resultaat op levert is nog niet duidelijk.

(Bron: Het Nieuwsblad)

Wereldoorlog 1

''Nergens is een uitweg te vinden. Bij het schijnsel van een granaat probeer ik over de weilanden te kijken. Ze zien eruit als een woelige zee; de steekvlammen van de projectielen springen als fonteinen eruit op. Het is onmogelijk, dat iemand daar doorheen zou komen. Het bos wordt met de grond gelijk gemaakt; het wordt kapot gestampt, uit elkaar gerukt, in stukken gescheurd. We moeten hier op het kerkhof blijven.''


(p.44 uit 'Im Westen nichts Neues'- Erich Maria Remarque)